رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم، که داغ بوسه پر حسرت ترا
با اشک های دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته بخود آبرو دهم

رفتم مگو، مگو، که چرا رفت، ننگ بود
عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
از پرده خموشی و ظلمت، چو نور صبح
بیرون فتاده بود به یکباره راز ما

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم، که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی توفان گریختم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله آتش ز من مگیر
می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

كاش میدانستم به چه می اندیشی ؟
كه چنین گاه به گاه میسرانی بر چشم 

غزل داغ نگاه
می سرایی از لب
شعر مستانه آه
كاش میدانستم به چه می اندیشی ؟
رنج اندوه كدامین خواهش

نقش لبخند لبت را برده ؟
نغمه زرد كدامین پاییز 

غنچه قلب تو را پژمرده ؟
كاش میدانستم به چه می اندیشی ؟

 دل من دیر زمانی است که می پندارد

دوستی نیز گلی است

مثل نیلوفر و ناز

زندگی گرمی دل های به هم پیوسته است

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را بفشاریم به مهر

جام دل هامان را مالامال از یاری بسپاریم به هم

بسرائیم به آواز بلند

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه و عطر افشان باد ..